Camera Apocrifa — Laurent Fiorentino

Bulvary, ul. księcia Witolda 11, pawilon nr 10
8.09–8.10.2023

kuratorka: Magdalena Mądra

oprowadzanie z artystą: niedziela, 10 września, godz. 13:00
(w j.angielskim z tłumaczeniem na j.polski)

oprowadzanie kuratorskie: sobota, 30 września, godz. 17:00

W projekcie Camera Apocrifa Laurent Fiorentino działa na przekór pragmatycznej i pozbawionej złudzeń rzeczywistości, tworząc własne, intymne rytuały. Bezpieczną, ale i ograniczoną przestrzenią działania jest sypialnia: łóżko staje się ołtarzem, a ciało religijną ofiarą lub eucharystią do spożycia. Przedmioty codziennego użytku ulegają transformacji i nabierają wotywnego znaczenia, i taka ex-voto jest proweniencja jego fotografii.

Przewodnikami tego osobistego i osobliwego misterium są wizerunki świętych oraz symbole, których duchem przepojone było dzieciństwo autora spędzone niedaleko Neapolu. Synkretyczna religia regionu, w której to, co sakralne łączy się z pogańskimi elementami jest jednym ze źródeł pełnych ambiwalencji wspomnień, które artysta przed nami wyjawia. Powstałe w ramach projektu obrazy i rzeźby łączą pożądanie z odrazą, a cierpienie z rozkoszą. Odautorskim słowem: „to walka z odrzuceniem oraz apokryficzna pasja”.

Camera Apocrifa zadaje pytanie o względność poczucia zaspokojenia i niespełnienia. Widoczne na obrazach i fragmentarycznie odbite w obiektach ciało przestaje być „więzieniem duszy”, staje się symbolem przemiany, której symptomem jest pragnienie. „Pokój o niejednoznacznej autentyczności”, do którego zostajemy zaproszeni, plasuje się pomiędzy odniesieniami a ponownymi zawłaszczeniami. Możemy tam doświadczyć projekcji pożądań, afirmacji dysonansu i organicznego budowania duchowości albo/oraz po prostu pomyśleć o/zaznać przyjemności.

BIO

Laurent Fiorentino jest pracującym w medium fotografii i rzeźby artystą, który aktualnie mieszka w Genewie. Jego twórczość rozpina się pomiędzy delikatnym przedstawieniem intymności oraz ekspresją chorobliwego erotyzmu. Inspirację czerpie z codziennych doświadczeń i emocji, sprzeciwiając się zarówno społecznemu stereotypowi męskości, jak i religijno-instytucjonalnej duchowości, której symbolika jest dla niego stałym punktem odniesienia. Ukształtowane na wzór erotycznych zabawek, liturgicznych przedmiotów oraz roślinnych i zwierzęcych organów prace, charakteryzują się niepokojącą dychotomią przyciągania i odpychania. „Abiektalność” owych rzeźb, żeby użyć sformułowania Julii Kristevej, przejawia się w samej materialności ceramiki i wosku, w ich dynamicznej równowadze między stanem płynnym a stałym. Fotografia dopełnia pełną liryzmu słodko-gorzką narrację, w której pragnienie, przebaczenie, przyjemność i wolność przezwyciężają poczucie winy.